19 feb -St Louis - wondermooie stad

mijn poes was hier al duidelijk buitengezwierd..

Wat een heerlijk ontwaken. De kinderen spelen al op straat. De paardenkarren kletteren voorbij. De zon zet de kamer in een gouden gloed. Ramen open. De zilte zeelucht stroomt binnen. De huiskat sluipt binnen, laat zich aaien en installeert zich achteraan ons bed.

Tot zover de romantiek. Ann ziet de kat – spert de ogen open – en is op slag klaarwakker.

“Het beest moet eruit...ksjj.ksjj...allé..vooruit.. weg..en dat op mijn bed..”

de beroemde Faidherbe brug

Mijn droom van een Afrikaanse poes valt meedogenloos en eenzijdig aan diggelen.

St Louis was ooit de hoofdstad van Frans West Afrika (Senegal-Soedan-Guinea en de Ivoorkust).

Later hoofdstad van Senegal en Mauretanië. Unesco werelderfgoed sinds 2000.

St Louis is een hoogst charmante stad, één van de mooiste die ik ooit onderging. Vol koloniale gebouwen en een voelbare relaxte sfeer. Zalig gewoon. Eén voor mijn top-10 lijstje.

The same old story. Ann blijft gebeten door de “oh die mooie winkel” en “tis geen geld ..ik koop het..” microben.

De winkelmadame doet wat ze moet doen. Verkopen.

Maar informeert ons ook over het talibé-systeem.

Kinderen die door hun vader aan een maraboet worden 'geschonken' (veelal zonder instemming van de mama). Doel is de Koran te leren.

De kinderen worden meestal honderden kilometers verder gedropt. Onder de hoede van een lokale maraboet, een islamitische mouridische priester.

Die verplicht de kinderen dagelijks te bedelen. Als ze niet genoeg hebben verzameld krijgen ze steevast stokslagen. Ze hebben geen opvang, moeten zelf voor hun voedsel instaan en velen slapen noodgedwongen op straat.

Ze zien er vuil en gebroken uit. “Dikwijls zie ik hen schreien. Niet genoeg gebedeld. De stokslagen wachten..”

Het verhaal wordt later nog eens overgedaan bij een ex-talibé, die nu zijn eigen muziekinstrumentenwinkel runt. Hij speelde ooit djembé bij Kalif Kheita (voor de insiders).

“Ik ben niet akkoord met het systeem. Er zijn goeie en slechte maraboets. De regering belooft op te treden, maar doet niks. Iedere middag komen ze hier in mijn winkel muziek spelen. Ik geef hen wat brood of wat snoepgoed. Ik probeer hun lijden ietwat te verzachten. Ik heb geluk gehad. Ik bestudeerde de Koran en kon iedere dag naar mijn thuis. Zij niet. Het is mijn plicht om voor hen te zorgen.”

Eigenlijk lijkt het een moderne vorm van slavernij in naam van de Allerhoogste. “Ce n'est pas une manière correcte pour aprendre le Koran”

Wat zei Marx ooit ? Godsdienst is opium voor het volk....

Het is vandaag zaterdag. Week-end. Vrije dagen. Maar niet voor de meeste kinderen. Nee. Het worden twee lange dagen op school. De Koranschool. Steeds op,nieuw de Koranverzen opdreunen. Van 8 tot half 6.

We spreken de onderwijzer aan. Enthousiast doet hij zijn missie uiteen.

Het schooltje zit afgeladen vol. Kinderen van alle leeftijd. Op de grond. Eindeloos de Koranverzen scanderend.

Wat verderop is er nog een klasje. Wat verderop nog een. En wat verderop.....

mafé in de bar van hotel l'harmattan

We zijn uitgenodigd in de bar van ons hotel. Voor een gratis lunch. "Hospitalité senégalaise" Een voortreffelijke mafé wordt op tafel gezet. De enigste voorwaarde is "consommation exigée". "Pas du problème ! Deux Gazelles svp.."



de mouriden oppermaraboet is de leider



in gesprek met een pëcheur

Later in de namiddag doen we de overkant aan. De vissersgemeenschap Guet N”Dar op de landtong La langue du barbarie. Het is er heel zanderig en stofferig. Kleurrijk. De behuizing is eerder armoedig. Het loopt er vol kinderen die verrassend creatief spelen. Petanque met schelpen. Versierde zandtaarten in teilen ronddragen. Zandtekeningen maken .

De moslimgemeenschap is tastbaar aanwezig en niet direct op een verwelkomende manier. Integendeel. De sfeer van wantrouwen/ weerstand/ aversie is per momenten openlijk en zelfs dreigend aanwezig.

Ann blijft, ondanks mijn welgemeende raad, het lot tarten. Ze moet dan ook niet erg verwonderd zijn als ze verwijten naar het hoofd krijgt of zelfs zand wordt toegesmeten.

Tja.. 

Maar dit soort intolerantie laat mij een ongemakkelijk gevoel na. Te sterk overtuigd zijn van je eigen gelijk kan nooit goed zijn...

Geniet nog verder na van de foto's op de galerij www.picasaweb.google.com/tooncappelle  en klik door naar "St Louis"