dinsdag 15 februari 2011

14 feb - Op weg naar Dakar - Senegal

Lisboa airport



Met een halfvolle of halflege TAP vlucht naar Lisboa. De vlucht was van het 'very shaky' soort en de druk in mijn oren was pijnlijk..
De alles-behalve-rustige landing op de winderige, kletsnatte en koude Lisboa-airport werd door de hostessen collectief op enthousiast handgeklap getrakteerd. Een teken aan de wand of simpel zuiders temperament ?
Efkens in transit. De airport straalt een provinciaal warm karakter uit.

Spoedig terug op weg. De reusachtige Cobusbus stopt aan de trap naar het vliegtuig. In kleine groepjes trotseren we de striemende regen. Naar de veilige metalen buik van de Airbus.
Het verloopt allemaal stroef en niet georganiseerd.
De hostessen spreken moeizaam Frans.
De conversaties met de eigenzinnig zoekende Afrikanen lopen vast.
De opbergvakken zijn al lang afgeladen vol.
De kinderen joelen, krijsen en doen moeilijk.
De veel-te-laat-komers laten zich niet opjagen.
En het boordpersoneel jaagt hen ook niet op.
De Afrikaanse dames ogen mooi met hun veelkleurige sjaals “bijenkorf-hoog” op hun hoofd gedrapeerd.
De vertraging loopt snel op. Het begin van een (voor ons) nieuw Afrikaans tijdsbesef ?

De Airbus is niet meer van de jongste. Mijn zetel is doorgezeten.
Knieën geklemd tegen de zetel voor mij. Mijn Afrikaanse buurman is enkele maatjes groter. Hij klemt dus ook iets meer....
De Airbus stijgt allerminst gracieus op.
De strakke zijwind laat zich allerminst onbetuigd. De vlucht is turbulent.
De sfeer op de vlieger staat haaks op vroegere ervaringen.
De crew lijkt zich neer te leggen bij de eigenzinnige interpretatie en het 'naast-zich-neerleggen' van de elementaire discipline en medewerking rond de veiligheidsvoorschriften door hun Afrikaanse passagiers..
Boa Viagem...!!!

Dakar international airport oogt weinig internationaal. Lang wachten vooraleer we Senegalese bodem mogen betreden.
Dakar Leopold Sédar Senghor International airport
De douanehall oogt meteen chaotisch.
Te veel volk. Te veel werkloos kijkende douanebeambten. Te weinig immigratiedocumenten voorhanden. Te weinig orde en organisatie.
Dit moet dan een voorproefje zijn van de african spirit ?

De bagage moet om God welke reden nog eens gescreend worden vooraleer we de airport mogen verlaten. Het lijkt echter niemand te interesseren. De soldaten kijken toe dat deze zinloze bedoening wordt opgevolgd. De douaniers lezen de sportcaterns....

Ibrahima staat ons al op te wachten. Met een karton met onze namen op. De dure taxi blijkt een gewone auto. “Salaam aleikum” “Aleikum salaam, a va ?” “ ..ça va...”
We slapen in zijn huis. Chez les habitants. Een villa. Onafgewerkt. Het zand blijkt overal en onoverwinnelijk te zijn.
En we worden onmiddellijk ondergedompeld. Ik help 's nachts nog een bed installeren. Een fles water wordt ergens en nergens gekocht. Ibrahima toont me waai ik het openbaar vervoer kan nemen. Morgenvroeg. Ondertussen is het al ruim 4 uur in de ochtend. Dus is het al morgenvroeg.
In Dakar dus.
Welkom.

1 opmerking:

  1. geleerd op duikles:

    methode 1: slikken en tegelijk je onderkaak heen en weer bewegen

    methode 2: je neus dichtknijpen en zachtjes erdoor proberen uit te ademen

    zo maak je de druk in je oren gelijk aan die daarbuiten

    BeantwoordenVerwijderen