AnnToonSenegalGambia2011: 23 feb - Terug naar Senegal- de Casamanceregio -Ziguinchor

By the way: een anekdote die mij gisterenavond te binnen schoot:
In St Louis- Senegal- in Guet 'N Dar (de visserswijk)
In gesprek met een visser. De man kreeg zowaar de slappe lach toen ik hem vertelde dat ik zeer graag kookte.

"Hi..Hi...allé mon frère...c'est le boulot des femmes.. Ne rigoles pas...toi préparer les répas...Hi...Hi;;;"

Het begon al 'goed' in Banjul. We hadden de laatste autoplaatsen gekocht.

Maar nu nog een salon op het bagagerek. U leest het goed . Een salon. Volledig. Inclusief salontafeltje en een dressoirkast. De kussens niet te vergeten.

Het was echt een spektakel. Maar geen probleem. Teamwork. Wikken en wegen. Het juiste evenwicht vinden. Aansjorren. "Pas de problèmes....!)

Wachten is een kunst en kunst is niet altijd waar je zit op te wachten.

De daklijn van een Renault 21 is veel lager dan die van een Peugeot. Ik kan het je vertellen. De ganse trip zou ik met een gebogen hoofd meemaken.

De dame naast ons was er eentje van het fancy soort. Haar in drie kleurlagen. Knoesten van ringen. Lange zwarte kunststofnagels met rode bloemetjes beschilderd. Enkele honderden grammen goudwerk. Piercing in de neus.

Daarenboven was ze erg 'breed geschouderd in de heupen'

En ik heb voordien haar klein zoontje al mogen horen krijsen. Een verwend nest.

Toen het zijn koek eiste en kreeg en dit samen met zijn lopende snotneus binnenwerkte, zweeg het een tijdje.

Maar nu zou het mormel naast mij plaats nemen. Ik trok wat grote ogen naar het mormel. De schrik zat er blijkbaar direct in en hij installeerde zich onmiddellijk strategisch in een slaaphouding tussen mama's veilige grote borsten. Goed zo. Houen zo...

Toen haar GSM afging, was het zoeken geblazen in madame's twee sjakosjen.

Waar rinkelt dit ding ? Dan nog het nodige "vis" en zoekwerk ...

Eén en ander ging gepaard met heftig ellebogenwerk en ik ben daar ongevraagd en vooral ongewenst deelgenoot van geworden.

De grensformaliteiten met de Gambiaanse en later de Senegalese douane verlopen vlot-afrikaans-chaotisch.

Een Ghanese medereiziger moet 1000 Fcfa extra betalen 'een tip ' Wij niet.

Het wordt een harde onderhandeling om onze bagage mee te krijgen in de laatste taxi 7 places naar Ziguinchor.
Hij vraagt eerst 3000, daarna 1500 om onze 2 rugzakken mee te nemen. Ik weiger en wil maar, zoals gebruikelijk, 1000 geven. Ik laat de taxi wachten. Tenslotte doen we water in onze wijn en geef ik 1100 (=1,70 euro)
Ik stop het geld in zijn hand, plooi zijn vingers dicht, slijm nog eens van 'mon frère alhier en mon frère aldaar' en de deal is beklonken.
Hij opent de deuren. Jankend metaal in uitgedroogde scharnieren. De rubbervattingen hangen los. Metalen zetelspiralen lijken te wachten tot ze je kunnen verwonden. Rokende uitlaat. En een techniek die meer lawaai dan snelheid maakt. Maar een Peugeot sterft nooit...

De Casamance (Zuidelijk Senegal dus) was tot 2004 een onstabiele regio. Er heerste zelfs een burgeroorlog. De Fransen lagen eigenlijk aan de basis van de zeer sterke onafhankelijkheidsbeweging. Eigen schuld dikke bult, nogmaals. Sindsdien is het terug behoorlijk rustig. Maar meer als geregeld moeten we de auto uit.

Bagagecontrole. Paspoortcontrole.
Boomstammen en olievaten versperren de weg.
Soldaten in full battle dress controleren. Machinegeweer. Wat verderop komen we gepantserde voertuigen tegen.

De Casamance is opvallend groener. Vruchtbaarder. We zien overal zijriviertjes. Heel veel vogels. Kinderen trekken sleepnetten door het water. Een kolonie apen spurt over de weg heen. De koeien komen onverwacht uit het struikgewas de straat op. Geiten houden zich redelijk aan de kant .

Ik zie een reclamebord langs de weg. Eén of andere wedstrijd. 10 bedevaarten naar Mecca te winnen.!!

Stel je voor. Bij ons. Scherpenheuvel ? Banneux ? Lisieux ? Lourdes? Fatima? Bomkapelletje in Koolskamp ?

Een gezette maraboet in opvallend paars-witte outfit moet mee. Geen onderhandelingen. Geen prijs. Met zijn dikke lijf propt hij zich op de middelste rij. 4 op een rij. Niemand reageert. Een verdoken zucht en een oogopslag van de geplette medereizigers ontgaan mij echter niet.

Ne paster mag toch altijd ietske meer zeker ??

In Ziguinchor is het warm. Echt warm. We nemen de taxi naar hotel Le Flamboyant. Ann haar keuze.

Naast de prijs is de setting zeker flamboyant. Bovendien is de manager de Franse ere-consul Véronique Chiche. Een mens moet wat connecties hebben zeker ?