25 feb: Via Ellenkine naar L'ile de Carabane

De dag begint goed. Een gids-verkoper-houtbewerker-artiste-reisorganisator-duivel-doet-al klampt mij als vanzelfsprekend aan.
 Ik moet en zou van een of andere van 'zijn' diensten gebruik moeten maken.
Commercie alom. Iedereen moet leven en zijn brood verdienen...
" Les africains sont collants. Comme les moustiques quoi. Mais ils ne sont pas aggresives..."

Gisterenavond het Senegalese TV-journaal gevolgd. Hoofdpunten: De nakende val van Libië, de handelsverdragen met India en de Belgische politieke crisis “une carricature”

Ik neem opnieuw het ontbijt in het tent-eethuisje van gisteren. Stokbrood met kruidige aardappelmix.



sept-places



We laten onze bagage achter en nemen het hoogstnodige mee (slip, zeep, kam..) voor een tweedaagse tocht.

Met de sept-places naar Ellenkine. Onderweg terug talrijke militaire controleposten.

Er is echter geen geregelde publieke overtocht mogelijk naar L'Ile de Carabane. De volgende vertrekt pas over 3 uur.

We ontmoeten een Frans koppel. Gaan in overleg en starten de onderhandelingen. Een half uur later zitten we op een 'privé'-pirogue naar het eiland.

Eén van de boatmen spreekt vloeiend Spaans. Hij vertelt me over de talloze pirogues die van hieruit illegaal naar Spanje trekken. Vol vermeende gelukzoekers. Vol tragische verhalen. Vol ontgoocheling. Op zoek naar iets waarvan men enkel kan dromen. Ontheemd en vervreemd van zijn roots.

“Para mί es una lucha cotidiana. ?Por qué dejar toda mi vida aquí .Buscando una sobreviviencia sin dignidad ? Vivo día por día. Sea lo mejor..”

Het eiland Carabane was ooit de eerste Franse handelspost. Weinig is er overgebleven.

Een oude vervallen kerk. Enkele schuren.

“Gelukkig” voor Ann blijkt onze telefonische reservatie in de 'gewone” campement overboekt te zijn zodat we “noodgedwongen” onze intrek moeten nemen in hotel Carabane, de voormalige Franse 'gouvernance'. We nemen half pension. 25 000 Fcfa ofte 38 euro.

hotel Carabane

Het lijkt wel een postkaartomgeving. Vlak naast de zee. Palmbomen. Schelpenzand. Geen elektriciteit. Geen auto's of brommers. Ander tijdsbesef. Ander ritme.

Ann zwijgt (voor een keer) 'strategisch'. Ze zal wel 'content' zijn dat mijn logement voor 22 euro niet is doorgegaan. Eenvoudiger . Soberder. Maar dit logement heeft beslist  meer 'stijl'.

Ann doet de siësta in de hangmat. Tussen de palmbomen.

Ik ga het dorp verkennen. Kinderen klimmen in de bomen. Ze stoken vuilnis op. Er lijkt hier zo weinig te doen. Geen speelplein. Vrouwen doen de was. Potten en pannen worden met zand geschuurd. Hier en daar zijn er koekjes en pinda's te koop. Wat verderop zijn een jongetje en een meisje volledig ingezeept. Witte zwarten. Op de baobabs zitten er een viertal gieren. De ronde hutjes zijn omheind met takken van palmbomen. Kinderen krijgen de borst.

Het leven lijkt er zeer eenvoudig te zijn.

De kippen wentelen zich in het zand. De eenden zonder waterplas. Aardvarkens woelen het zand om.

Iedereen zit in de schaduw van zijn bescheiden hut.

De dag sleept zich warm verder.

Later willen we enkele flessen water kopen. Uli, het piepkleine dochtertje van Paco, de patchworkmaker, zal ons leiden naar 'le boutique'. Het kind ontdooit langzaam aan, en kwijt zich ontwapenend van haar nieuwe opdracht.

Een verpakt bedankings-gebakje doet haar kirren van plezier.

     Wat later ontmoeten we Safietou met haar dochtertje. Mama zelf lijkt een chronische bronchitis te hebben. “J'avais visité le docteur ici. Mais in n'ya pas des médicaments sur l'ile” En geld zal er wellicht niet zijn om met de boot naar het vasteland te gaan. Onze Augmentin was achtergebleven in Ziguinchor..

    Volgende aarzelende ontmoeting wordt Antoine en zijn 3 zussen. Desirée heeft een zoontje van 17 maanden. Antoine, een jonge twintiger, sukkelt met lage rugpijnen.

“Je travaille dans la construction. Du sable. Du ciment. Des briques. C'est lourd. J'ai mal”

We kunnen de pijn tijdelijk stillen. We hebben Ibuprofen bij ons.

Een jonge vrouw laat ons haar schamele tuintje zien. Tweemaal per dag geeft ze groenten in de zanderige grond water. Kleine tomaten. Kleine ronde bittere aubergine. Paarse aubergine.

Ik wens haar een goeie opbrengst toe. “Inch Allah..” reageert ze. De waterput werd geschonken door een Islamitische hulporganisatie uit Kuweit.

Dit was een stukje harde confronterende realiteit. Een andere kant van dit idyllische oord.

De avond valt langzaam aan. De stilte drapeert zich als een deken. De sterrenhemel is schitterend helder. Zelden gezien.

Een Gazelle als aperitief. De chef heeft een stevige pasta-crevettes-sauce-tomates klaargemaakt.

Een zeer gesmaakte lokale lekkernij.

aanvullende foto's op

www.picasaweb.google.com/tooncappelle

doorklikken naar Casamance/ L'ile de Carabane